سلام

خرداد ماه , ماه مناسبتهاست . 2 خــرداد 76 , 31 خرداد 77 ( پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر تیم ملی آمریکا در جام جهانی 1998 فرانسه ) و 3 خرداد که سالروز پس گرفتن خرمشهر از دشمن متجاوز عرب است .

دشمنی اعراب با ایرانیان ( منظور از اعراب اهالی کشورهای عربی هستند و نه هموطنان عزیز عرب زبانمان ) سابقه ای دیرین دارد . از آن روزی که مردم به تنگ آمده از حکومت فاسد و ستمگر ساسانی در برابر هجوم اعراب حاکمیت را تنها گذاشتند و سرزمین پهناور ایران در عرض حدود 20 سال به دست اعراب افتاد این کینه و نفرت با به راه انداختن جوهای خون و پشته ساختن از کشته های ایرانی نمود پیدا کرد . در سده های بعدی همه ی حکومتهای ایران در برابر دربار خلافت اعراب خراج گذار بودند و این موضوع باعث احساس برتری زیادی در نزد اعراب می شد .

با روی کار آمدن صفویه و اجباری شدن مذهـب شـیعـه در ایران کینه و دشمنی اعراب وارد مرحله ی جدیدی شد . در سال 1359 پس از حدود یکسال و نیم از انقلاب بلاخره این کینه ی دیرپا جا برای خودنمایی پیدا کرد و عراق به ایران حمله کرد و خرمشهر را گرفت و آبادان و اهواز را هم محاصره کرد ( که البته آروزی گرفتن آبادان به همت تیپ زرهی لشکر 77 خراسان و شیربچه های آبادانی به همراه صدام حسین به گور رفت ) . در 3 خرداد سال 1361 یعنی پس از حدود 2 سال خرمشهر از عراقی ها پس گرفته شد . اما آن چیزی که نباید فراموش شود رفتار عراقی ها پس از دستیابی به این شهر است .

گویا حدود 150 نفر که همگی مردم عادی و غیر نظامی بودند به دست عراقی ها می افتند و همگی به وحشیانه ترین شکل ممکن مورد تجاوز جنسی قرار می گیرند . زن و مرد و پیر و جوان از این توحش عراقی ها در امان نمی مانند و به همه تجاوز می شود . پس از آنان همه ی مردان با گلوله کشته می شوند و زنان هم زنده به گور می شوند . سر تمامی نخلهای خرمشهر با آرپی جی 7 قطع می شود و تمامی خانه های شهر ویران می شوند . به طوری که بجز بخشی از مسجد جامع خرمشهر هیچ دیواری در این شهر سالم نمی ماند .

با افسوس فراوان می بینیم که هیچ جا گفت و گویی از این رویداد شوم و غیر انسانی نمی شود . جریان آزادی خرمشهر با آب و تاب زیاد بازگو می شود , اما از فجایعی که عراقی ها در طول جنگ به بار آورده اند به هیچ روی یادی نمی شود .

بر ما ایرانیان است که حافظه ی تاریخی داشته باشیم و این گونه رویدادها را فراموش نکنیم . انصافا زمانی که می بینیم هم وطنانمان گروه گروه , هزار هزار به عراق سفر می کنند و بخش مهمی از بودجه ی این کشور را تامین می کنند نباید تا مغز استخوانمان بسوزد ؟ پس آن غیرتی که مدعی اش هستیم کجاست ؟ آیا همسایه ها حق دارند به کشور ما حمله کنند و هر کاری که دلشان خواست انجام دهند و بعد هم جیبشان را رو به ما باز کنند که ما پرش کنیم ؟ کاش کمی به هوش تر بودیم .

به هر حال یاد همه ی خونهایی که در خرمشهر و برای خرمشهر ریخته شد گرامی باد .

بیایید آرزو کنیم کشور ما از آن نسل دلاورانی که با دست خالی مرزهای کشور را حفظ کردند خالی نشود .