سلام

صبح جمعه است و برای رسیدن به مجلس ختم یکی از آشنایان باید عجله کنم . ماشین را روشن می کنم تا گرم شود و به طرف در حیاط می روم . در را که باز می کنم می بینم در حالی که کوچه تقریبا خالی است یک پژوی پارس سفید و نو درست جلوی پل پارک شده و کسی هم درونش نیست . می مانم که چه کنم . با شگفتی با خودم می گویم : ” این همه جا . چرا درست جلوی پل ؟ ” درمانده و ناچار شروع می کنم به زدن زنگ همه ی همسایه ها . “سلام , صبح به خیر ببخشید پژوی سفید مال شماست ؟” 5 نفر پاسخ نه می دهند تا نفر ششم که می گوید : “یک لحظه لطفا” . می پرسد و خبر می دهد که : “بله , الان می آیند . ” الان , می شود شش دقیقه و پس از آن مردی در حدود 65 ساله از پله پایین می آید و بدون اینکه نگاهی به من بیاندازد می گوید ” شرمنده ” و به طرف در می رود . احساس می کنم اگر چیزی نگویم هرگز هیچ درکی از اشتباهش پیدا نمی کند . کما اینکه با این موی سفید و سن و سالش هنوز به آن نرسیده . می گویم : ” کوچه که خالی بود .اگر 3 متر عقب تر پارک می کردید دیگر نه من معطل می شدم و نه شما ناچار بودید که زحمت جا به جا کردن ماشین را متحمل شوید .”بر می گردد و نگاهی به سر تا پای من می اندازد و می گوید : ” راستش را بخواهی اصلا در را ندیدم ” لحنش تهاجمی است . می گویم : ” اگر شما در به آن بزرگی را ندیده اید که دیگر من حرفی برای گفتن ندارم .” ناگهان براق می شود توی صورتم که : ” اصلا دلم خواست , هر بار دیگر هم که بیایم جلوی پل پارک می کنم , می خواهم بدانم تو چه می گویی . چون سین جین !!! کردی این را گفتم , اگر سین جین !!! نکرده بودی نمی گفتم .” به این جریان و رویدادهای مشابه که هر روزه در زندگی همه ی ما ایرانیان به فراوانی روی می دهد فکر می کنم , به رانندگی هایمان که چیزی جز لایی کشیدن و جلوی یکدیگر پیچیدن و مسابقه ای پایان ناپذیر برای زودتر رد شدن نیست نگاه می کنم , رفتارمان در صفها را که حاضریم هر کاری بکنیم تا جا بزنیم و زودتر از بقیه برویم بررسی می کنم و با شگفتی به خودم می گویم که جدا جایگاه حقوق دیگران در زندگی ما کجاست ؟ آیا در هنگام انجام هر کاری برای لحظه ای به دیگران و حقوقشان فکر می کنیم ؟ آیا اصلا برایمان مهم هست که در اثر کارهای ما کسی آسیب ببیند و متضرر بشود یا نه ؟

اگر کمی هم برای دیگران حق و حقوق و شخصیت قایل می شدیم آیا شکل جامعه مان بهتر و پذیرفتنی تر نبود ؟ در آن صورت آیا بازار کار در کشورمان به محلی خطرناک و آکنده از گرگهای خونخوار تبدیل می شد ؟ آیا آژانسهای مسافرتی دیگر کشورها به گردشگرانی که به ایران سفر می کردند درباره ی رانندگی خطرناک ایرانیها هشدار می دادند ؟ آیا . . . ؟

< کاش می آموختیم که کمی بیشتر به هم احترام بگذاریم >