لئوناردو باف يک پژوهشگر دينى معروف در برزيل است. متن زير، نوشته اوست:

    در ميزگردى که درباره «دين و آزادى» برپا شده بود و دالايى‌لاما هم در آن حضور داشت، من با کنجکاوى، و البته کمى بدجنسى، از او پرسيدم: عالى جناب، بهترين دين کدام است؟

    خودم فکر کردم که او لابد خواهد گفت: «بودايى» يا «اديان شرقى که خيلى قديمى‌تر از مسيحيت هستند.»

    دالايى‌لاما کمى درنگ کرد، لبخندى زد و به چشمان من خيره شد … و آنگاه گفت:

    «بهترين دين، آن است که شما را به خداوند نزديک‌تر سازد. دينى که از شما آدم بهترى بسازد.»

    من که از چنين پاسخ خردمندانه‌اى شرمنده شده بودم، پرسيدم:

    آنچه مرا انسان بهترى مى‌سازد چيست؟

    او پاسخ داد:

    «هر چيز که شما را دل‌رحم‌تر، فهميده‌تر، مستقل‌تر، بى‌طرف‌تر، بامحبت‌تر، انسان دوست‌تر، با مسئوليت‌تر و اخلاقى‌تر سازد.

    دينى که اين کار را براى شما بکند، بهترين دين است»

    من لحظه‌اى ساکت ماندم و به حرف‌هاى خردمندانة او انديشيدم. به نظر من پيامى که در پشت حرف‌هاى او قرار دارد چنين است:

    دوست من! اين که تو به چه دينى اعتقاد دارى و يا اين که اصلاً به هيچ دينى اعتقاد ندارى، براى من اهميت ندارد. آنچه براى من اهميت دارد، رفتار تو در خانه، در خانواده، در محل کار، در جامعه و در کلّ جهان است.

    به ياد داشته باش، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست.

    قانون عمل و عکس‌العمل فقط منحصر به فيزيک نيست. در روابط انسانى هم صادق است.

    اگر خوبى کنى، خوبى مى‌بينى

    و اگر بدى کنى، بدى.

    هميشه چيزهايى را به دست خواهى آورد که براى ديگران نيز همان‌ها را آرزو کنى.

    شاد بودن، هدف نيست. يک انتخاب است.