سلام
بزرگترین ساندویچ گوشت شتر مرغ را برای ثبت در رکوردهای گینس درست کردند , کجا ؟ قلب پایتخت ایران که مردمش نگاهی از بالا به بقیه ی مردم ایران دارند . نتیجه را که می دانید , ساندویچ پیش از اندازه گیری ” غارت ” شد . در شهری دیگر کیک بزرگی در مناسبتی مذهبی پختند و آنهم بطرز فجیعی غارت شد ( تصاویر غم انگیزش را همه دیدیم ) . راه پیمایان اربعین چنان کوهی از زباله در مسیر خود برجا می گذارند که همانندش در دنیا نباشد . پلیس عزیزمان , پول گردشگر خارجی را سرقت می کند و بانوی دوچرخه سوار خارجی در جاده های ما چنان دستمالی میشود که در هیچ جای دیگر دنیا نشود . مدیران و برترین های فوتبال ایران چنان به کاپ جام جهانی یورش می برند که انگار سرقت مسلحانه ای رخ داده . رفتارهایی مثل اینها تا دلتان بخواهد هست برای مثال زدن , پس اینکه جماعتی خاک اتوبوس حامل رونالدو را توتیای چشم کنند و راننده ی اتوبوس در چند ساعت سلبریتی شده و صد و چهل , پنجاه هزار دنبال کننده پیدا کند ابدن شگفت انگیز نیست . فارغ از آنکه ریشه های این رفتارها چیست , این چهره ی واقعی ماست ! بهتر است بشناسیم و به آن عادت کنیم .
کاش فراموشمان نشود اعرابی که این همه تحقیرشان می کردیم کریس رونالدو را ” استخدام ” کرده اند و مایی که ادعاهامان گوش فلک را کر می کند , از ذوق یک لحظه دیدنش , پشت اتوبوسش هروله می کنیم , از کوه و تپه بالا میرویم و در هتل را از پاشنه در می آوریم .
این چهره ی واقعی ماست , بهتر است با آن کنار بیاییم .
پلیس آلمان شرقی در تعقیب زنی که به خاک آلمان غربی گریخته – 1950 میلادی .
سلام
تصویری تکان دهنده و زیبا , خانمی که بی جان و خسته , ولی شادمان و آسوده روی سنگ فرش خیابان آلمان غربی جشن آزادی گرفته . بانگ تبلیغات دولتهای کمونیست از بام تا شام گوش فلک را کر می کرد که : ” ماییم که کرامت را به انسان بازگرداندیم , ماییم که نابرابری را از میان برداشتیم , ماییم که آزادی را به مردم هدیه دادیم ” . ولی هرگز پاسخی به این پرسشها نداشتند که چرا این بهشت را با دیوار و سیم خاردار باید محافظت کنند ؟ چرا سیم خاردارها و نگهبانان مسلسل به دست , از لایه ی درونی دیوار محافظت می کنند ؟ چرا در طول سالهای حیاتشان , صدها نفر را به جرم تلاش برای فرار از این بهشت برابری و عدالت به قتل رسانده اند و در مقابل , حتی به تعداد انگشتان یک دست کسی از بیرون به این سوی دیوار نیامد ؟
سلام
کارشناسان تخمین می‌زنند که در سال ۲۰۱۰ بیش از پنج میلیون ایرانی در خارج از کشورشان به سرمی‌برده‌اند .
جمع سرمایهٔ ایرانیان مقیم خارج در سال ۲۰۰۰ به بیش از ۱٫۳ تریلیون دلار می‌رسید. ( ویکی پدیای پارسی )
به نظر شما بهتر نیست نظام جمهوری اسلامی به جای تشویق مردم به افزایش جمعیت که برای اقتصاد ویران و راکد ما جز هزینه چیزی ندارد , زمینه ی بازگشت ایرانی های خارج از کشور را که تقریبا همگی نیروهای متخصص و دارای سرمایه و عشق فراوان به میهن هستند فراهم سازد ؟
نیروی متخصص یا دارای سرمایه ای که به این شکل وارد کشور شود همانند همشهری گرامی ما جناب حسین ثابت با روحیه ی تلاشگری وارد خواهد شد , سرمایه و تخصصش را به کار خواهد گرفت و در کوتاه ترین زمان ممکن بیشترین بازده را به ارمغان خواهد آورد .
البته این امر در صورت زمینه سازی و ایجاد بستر مناسب برای زندگی و کار و فعالیت های آنها شدنی خواهد بود .
به این معنی که کشور از حالت تک بعدی خارج شود و نظام سیاسی , نگرانی از حضور سلیقه ها و تفکرات دیگر نداشته باشد و هیچ نیروی کارآمد و سودمندی را به دلیل اندیشه اش دشمن یا خطرناک نخواند .
شاید هدف شعار : ” ایران برای همه ی ایرانیان “ تحقق همین رویا بوده .
سلام
نتایج درخشان تیم ملی والیبال بزرگسالان کشورمان در لیگ جهانی این پرسش را بوجود می آورد که چرا بر خلاف دیگر فدراسیون های ورزشی , کارکرد والیبالی ها تا این اندازه خوب و مناسب بوده ؟
چرا بر خلاف بیشتر رشته های ورزشی , ما در والیبال در کنار پرورش یک نسل توانمند , پشتوانه سازی هم می بینیم .
با تکیه به همین پشتوانه , والیبالی که 15 سال پیش آرزویش گرفتن یک ست از کشورهایی مانند ژاپن و چین بود , امروز به جایی رسیده که یقه ی قهرمان جهان را در کشور خودش می گیرد . قهرمان اروپا را بیش از یکبار به زانو در می آورد و خودش را چونان کابوسی برای تیمهای رقیب مطرح می کند . دیگر ژاپن و چین هستند که آرزوی گرفتن یک ست از ما را دارند .
محمدرضا داورزنی در کنار و.لاسکو , مربی ایتالیایی تیم ملی والیبال
ما رشته های موفق دیگری هم داریم که در سطح جهانی نام کشورمان را مطرح می کنند . رشته هایی مانند وزنه برداری و کشتی . ولی هیچ کدام آنها ثبات و رویه ی منطقی والیبال را نداشته اند . در کشتی روزی قهرمان جهان می شویم و روز دیگر با دستان خالی از جامها باز می گردیم . در وزنه برداری روزی قله های افتخار را زیر پا می گیریم و روز دیگر فقط با دریافت یک مدال برنز چشمانمان پر از اشک می شود .
اکنون پرسش این است که مگر در والیبال چه خبر است که در دیگر رشته های ورزشی نیست ؟
شاید به سادگی و با بررسی وضعیت ریاست فدراسیون والیبال بتوان به پاسخ رسید . برای دیدن فهرست روسای فدراسیون والیبال از آغاز تا امروز اینجا کلیک کنید .
چیزی که در فهرست یاد شده جلب توجه می کند این است که در 24 سال گذشته فدراسیون والیبال ما فقط دو مدیر به خود دیده . دو محمدرضا , محمدرضا یزدانی خرم که از 1368 تا 1385 رییس فدراسیون بود و پی ساختمان پیروزمند والیبال ایران را افکند و محمدرضا داورزنی ( رییس پیشین فدراسیون سوارکاری ) که راه پیروزی را با تدبیر ادامه داد .
پس می توان نتیجه گرفت که ثبات مدیریتی ( چیزی که در ایران همچون یک شوخی مطرح است ) کاری کرده کارستان و والیبال ایران را از فرش به عرش رسانده . اگر یزدانی خرم می دانست که در کمتر 1 سال از آغاز کارش کس دیگری خواهد آمد که جایش را بگیرد , قطعا برنامه ای برای ساختن پیکره ی والیبال ایران پیاده نمی کرد و او هم مانند دیگران به سراغ خلاقیتهای زود بازده می رفت . خلاقیتهایی از آن دست که در فوتبالمان به فراوانی می بینیم . بردن بازیکن صغر سنی به مسابقات جهانی , اعزام تیم ملی دانش آموزان به مسابقات قهرمانی مدارس جهان و … .
ثبات مدیریتی نسخه ی نجات ورزش رنجور ماست , ثبات مدیریت . کفاشیان رییس فدراسیون فوتبال از روزی که به این سمت انتخاب شده مدام در حال شنیدن خبرهایی مبنی بر امکان بر کناری اش به دلایل مختلف است . یک روز مخالفت وزارت ورزش را علم می کنند , یک روز ایراد گیری سازمان بازرسی کل کشور , روز دیگر ابراز تمایل فلان چهره ی سیاسی و … .
محمدرضا یزدانی خرم
کوتاه سخن این که فقط اندکی ثبات مدیریتی , روشن بودن گزینش روسای فدراسیونها , روشن بودن دوره ی ریاستشان و سنجیدن ارزش کارشان با نتایج به دست آمده و نه با ملاکهایی مانند اندازه و فرم ریششان می تواند ورزش مستعد و آماده ی پیشرفت ایران را از این رو به آن رو کند .
پس لطفا کمی ثبات مدیریت به ما بدهید . فقط کمی !