سلام
در مهرماه سال گذشته , پرثوه پستی داشت با عنوان : ” تولد یک نوزاد نیکو نهاد در سرزمین مادری “ که در آن ابراز امیدواری کرده بودم برای از میان رفتن بیخیالی و بی اعتنایی در جامعه و نابودی سنت شوم “ به من چه “.( زمانی بود که حاج فرج سلح شور بدزبانی کرده بود و همه مشغول گوشمالی اش بودند )
امروز که فاجعه ی زمین لرزه ی آذربایگان روی داده و بی اعتنایی صدا و سیما و دستگاههای دولتی مردم را ناراحت و دلزده کرده , حرکت یک موج بزرگ در جامعه برای ابراز همدردی و کمک و همراهی با آسیب دیدگان حادثه , نور امیدی است در دلهای ما .
همزبانی و هم داستانی ورزشکاران یکی از مهم ترین جلوه های این امیدواری است . تا به امروز معمولا ورزشکاران چندان خودشان را درگیر این چنین جریانات اجتماعی نمی کردند و همیشه در حاشیه بودند .
علی دایی نخستین عضو خانواده ی ورزش بود که برای کمک شتافت .
ولی امروز ورزشکاران ما هم به این حس مسوولیت رسیده اند که در یک رویداد اجتماعی فقط بیننده ی بی سر و صدا نباشند و نقش اجتماعی شان را بپذیرند . درحالی که گستردگی آسیبهای این زمین لرزه با زمین لرزه ی بم به هیچ روی قابل مقایسه نیست , ولی میزان همراهی و همدردی مردم و گامهای عملی افراد شناخته شده ای مانند ورزشکاران و هنرمندان بسیار بیشتر از آن زمان به چشم می آید .
به باور من نکته ی ارزشمند این جریان کمک رسانی بیشتر به آسیب دیدگان نیست , نکته ی مهم این است که مردم , دیگر در گوشه ای نمی نشینند و حکم صادر کنند که دولت چنین کند , کشورهای بیگانه چنان کنند . مردم دست به زانوی خودشان گرفته اند و برای کمک به هم میهنشان بر خواسته اند .
اگر ما وظایف خودمان را خوب بشناسیم , حتما حقوقمان را هم بهتر خواهیم شناخت .
بله , روشنایی هایی در افق جامعه ای ایرانی پیداست , بیش از مهرماه سال گذشته .
کریم باقری در تلاش برای گردآوری کمک در بازار تبریز , رسول خطیبی و سیروس دین محمدی هم همراهی می کردند .
