سلام
استبداد یکی از مهمترین ویژگیهای فکری , فردی و رفتاری ما ایرانیان است . هر کدام هر سلیقه ای داریم آنرا فصل الخطاب و حق مطلق و عین حقیقت می دانیم .
به همین دلیل است که از بالا تا پایین مملکت استبداد موج می زند و هر کس در هر کجا که مشغول است تلاش دارد تا در حوزه ی کاری اش حاکم مطلق باشد .
به این گفته کمی توجه کنید :
«با توجه به فرهنگ جامعه، انتخاب نام براي فرزندان بايد بر مبناي عرف مذهبي و اسلامي باشد.»
قضیه از این قرار است که ایرانیان در 10 ماهه ی نخست سال 1390 این نامها را بیشتر از دیگر نامها برای دخترانشان برگزیده اند :
ستایش , نازنین , رها , باران , هستی و زهرا .
پنج نام از شش نام یاد شده پارسی و فقط یکی مذهبی و عربی است .
حالا آقای محسن اسماعیلی , مدیر کل اداره ی اسناد هویتی سازمان ثبت احوال کشور این آمار را هشدار دهنده و نگران کننده دانسته اند و حکم بالا را صادر کرده اند که نام گذاری باید بر مبنای عرف مذهبی باشد و نه هویت ملی .
«سليقه جامعه در انتخاب نام تا حدودي نسبت به گذشته تغيير كرده و اين تغيير يك هشدار است و نهادهاي مختلف مانند رسانه‌ها، آموزش‌و‌پرورش، سازمان‌هاي فرهنگي و هنري، شهرداري‌ها و دانشگاه‌ها بايد در جهت فرهنگ‌سازي انتخاب نام بهتر عمل كنند.»
ایشان مدیرکل اداره ی اسناد هویتی اداره ی ثبت احوال هستند . یعنی فرآیند صدور و نگهداری و مدیریت اسناد هویتی کشور به عهده ی سازمان زیر دست ایشان است و نامگذاری کودکان ایران ارتباطی به پیشه ی ایشان ندارد .
اصولا نامگذاری فرزندان یک مقوله ی فرهنگی است و جناب اسماعیلی که به احتمال زیاد یا نظامی و یا کارمند ثبت احوال هستند تخصص خاصی در بحث فرهنگ ندارند یا اگر هم داشته باشند جایگاه امروزشان یک جایگاه اداری است و نه فرهنگی.
پس چگونه است که یک فرد اداری به خود حق می دهد که از یک تریبون رسمی برای برای یک بحث کاملا فرهنگی مردم دستور صادر کند که باید چنین کنید و چنان نکنید ؟
با توجه به تاکید زیاد و مکرر بسیاری از دانشمندان بزرگ اسلامی بر نبود تضاد میان هویت ایرانی و هویت اسلامی می توان نتیجه گرفت که ایرانی می تواند مسلمان باشد و لازم نیست برای مسلمان بودن حتما هویت غیر عربی خود را انکار کند .
پس نگهداشتن هویت ایرانی , گزینش نام ایرانی و زندگی به سبک ایرانی تضادی با مسلمانی و اسلام ندارد ( کما این که در 1300 سال گذشته هم تضادی نبوده و ایرانیان از معتقدترین مسمانان دنیا بوده اند )
از مجموعه ی این گفتار می توان نتیجه گرفت که جناب اسماعیلی سلیقه ی خودشان را تشریح کرده اند و از آنجایی که خودشان را در جایگاه بالایی از لحاظ سازمانی احساس می کرده اند گمان کرده اند که سلیقه شان همان حقیقت مطلق است و مردم که از لحاظ اجتماعی در سطح پایین تری نسبت به مدیران ثبت احوال هستند باید به ایشان اقتدا کنند .
این همان استبداد ناب و خالص ایرانی است .
نام هویت است . نام بیانگر چهره و موجودیت و سطح اجتماعی و خانواده و پیشینه است . نام وسیله ی ارتباط با گذشته است . آنهایی که پیشینه ای ندارند نام مشخصی هم ندارند . به همین دلیل است که استعمارگران در گذشته هرجا را که به تصرف در می آوردند تلاش می کردند نامش را دگرگون کنند . سرزمین تایپه به تایوان تغییر نام داده می شد , کنگو به زییر , میانمار به برمه , جزایر مالویناس به فالکلند و ایران به پرشیا** . تغییر نام برای بی هویت کردن ابزار مناسب و کارآمدی است . به همین دلیل است که وقتی ایران به تصرف اعراب در می آید به سرعت نامهای عربی گسترش می یابند تا قوم شکست خورده , بی هویت و در نتیجه عقیم بشود .
وقتی که اهمیت نام برایمان جا بیفتد شاید راضی نشویم که هر نامی بر فرزندمان بگذاریم . شاید راضی نشویم که با سنتهای نامعقولی مانند انتخاب نام پدربزرگ یا مادربزرگ و یا انتخاب نام به فلان مناسبت , فرزندمان را از یک هویت پذیرفتنی و قابل قبول محروم کنیم .
———————————————————————————————-
** در باره ی نام پرشیا گروهی بر این باورند که رضا شاه کار نادرستی کرد که از کشورهای دنیا خواست که سرزمینمان را با نام ایران بنامند و نه پرشیا , با این توجیه که آن نام جا افتاده و شناخته شده بوده . ولی به باور من نام سرزمین ما همان ایران است و بس . ایران به معنی سرزمین آریاییان است . در حالی که پرشیا این سرزمین را فقط به قوم پارس نسبت می دهد که درست نیست . پارتها و کردها و بختیاری ها آذری ها و بلوچها و عربها و خوزی ها و گیلها و دیلمی ها و ترکمن ها و ارامنه و کلیمیان و همه و همه در این سرزمین سهم و حق دارند و انصاف نیست که با نامی به مانند پرشیا حقوق آنها را نادیده گرفت .
زمانی که در شاهنامه نام سرزمین ما ایران گفته شده نباید به دهان انگلیسیها متجاوز نگاه کنیم برای تعیین نام کشورمان . در آن ” نامه ی باستان ” هویت و نام ما به روشنی آشکار شده است .