سلام
خبرهایی منتشر شده از بروز درگیری هایی شدید میان بسـیجیـان و دراویش در شهرستان کوار استان پارس . شرح رویداد هم این است که طلبه ی جوانی به کوار رفته بوده و تمام تلاش خود را بر تبلیغ بر علیه فرقه ی نعمت اللهی ( سلسله ی دراویش گنابادی ) متمرکز کرده بوده . این موضوع هم سخت به مذاق دراویش ناخوشایند آمده و پس از بحثها و جدلها و تهدید و بگیر و ببند , سرانجام کار به زد و خورد می رسد و طلبه بوسیله ی دراویش مضروب می شود .
از آن سو هم مخالفان دراویش و همفکران طلبه ی جوان به حمایت بر می خیزند و کار به رو در رویی و درگیری فیزیکی و سنگ پرانی و چاقو کشی و قداره بندی می رسد و مشخص می شود که دراویش در کنار ذکر مداوم حق هو و یا هو و علی مولا , هنرهای دیگری هم دارند .
در تصاویری که منتشر شده سنگ پرانی و چاقو کشی متقابل اهل ایمان و یقین به روشنی دیده می شود .
پرسش اینجاست که این همه تمرین و ممارست در مجهز شدن به باورهای مذهبی , این همه سما و ذکر و مراقبه و ریش و سبیل بلند و جامه ی سپید , تحصیل در مدارس دینی و به دست آوردن درجات و رتبه ها و لباسهای مذهبی برای این است که تا به اندیشه ای مخالف برخوردیم قمه بکشیم و سنگ بپرانیم ؟
آیا همه ی مردم دنیا باید مانند من فکر کنند ؟ آیا همه باید مانند من راه رستگاری را بپیمایند ؟ آیا نمی شود کسی ایده اش اندکی گمراهانه باشد ؟ حتما باید سرش را با گرز کوبید و شکمش را با چاقو درید تا یاد بگیرد به راه رستگاری برود ؟
آیا من فرستاده ی خداوند برای گسترش بهشت اجباری هستم ؟
در کشور ما فضای تحمل اندیشه های دیگران همیشه همین قدر تنگ و فشرده بوده یا در گذشته مردم راحت تر یکدیگر را می پذیرفته اند ؟
آیا تنگ نظری بر دیـن و مـذهب ما غلبه نکرده ؟
به گوشه هایی از این مراسم با شکوه توجه فرمایید :
برای دیدن عکسهای بیشتر اینجا کلیک کنید .
