سلام
در مطالعه ی تاریخ همیشه با خطر یکسونگری روبرو هستیم . به عنوان مثال همه ی ما از دوران کودکی آنقدر از جنایات نازی ها در دوران جنگ جهانی دوم شنیده و خوانده ایم و آنقدر تلویزیون , سریال و فیلم پارتیزانی و جنگی نشان داده که کاملا چهره ی نازیسم برایمان آشناست .
اما شاید به جرات بتوان گفت که هرگز کسی از جنایات متقابل متفقین برایمان حرفی نزده .
یکی از نمونه های جنایات متفقین در جنگ جهانی دوم بمباران شهر درسدن بود .
درسدن , سوخته و ویران !
درسدن یک شهر کوچک و قدیمی , بی اندازه زیبا و بدون کارخانجات و تاسیسات نظامی در شرق آلمان بود . به همین دلیل آنرا یک شهر باز ( بی دفاع ) اعلام کرده بودند . یعنی شهری که در جریان جنگ هیچ نقشی ندارد و دولت آلمان از آن برای مقاصد نظامی استفاده نمی کند و در عوض دشمنان آلمان هم آنرا نباید بمباران کند .
اما در 13 فوریه ی 1945 یعنی حدود 3 ماه قبل از خودکشی هیتلر و شکست آلمان , 5000!!! هواپیمای بمب افکن انگلیسی و آمریکایی صدها تن بمب انفجاری و آتش زا را در چهار نوبت مجموعا در عرض 15 ساعت بر روی شهر درسدن ریختند . ابتدا با بمبهای انفجاری شهر را تخریب کردند و سپس با بمبهای آتش زا ویرانه ها را چنان به آتش کشیدند که شهر تا دو روز بعد می سوخت .
نتیجه ی این آتش سوزی به گفته ی کورت وونه گات ( Kurt Vonnegut ) نویسنده ی آمریکایی که خودش در درسدن حضور داشت این شد که 134000 شهروند درسدنی در پناهگاههای زیرزمینی { مانند کلوچه ی زنجبیلی } پختند .
جسد سوخته ی بانویی در یک پناهگاه زیر زمینی
کورت وونه گات در زمان جنگ جهانی دوم به عنوان سرباز ارتش آمریکا به اسارت ارتش آلمان درآمد . سپس براساس سیاست آلمانها که اسرای غیر یهودی را محترم شمرده و تلاش می کردند که آسایش نسبی برای آنها فراهم کنند به همراه گروه بزرگی از اسرا به شهر درسدن منتقل شدند تا از خطر بمباران شهرها در امان باشند . چون دولت آلمان می دانست که انگلستان و آمریکا بدون ملاحظه ی اسرای خودشان شهرهای آلمانی را پشت سر هم بمباران می کنند .
بنابراین اسرای غیر یهودی به شهرهای بی دفاع برده می شدند تا در کنار کار در مزارع و کمک به کشاورزی مردم جانشان هم حفظ شود .
کورت وونه گات به عنوان یک آمریکایی ظاهرا تا آخر عمر خود (سال 2007) هرگز نتوانست با این واقعیت تلخ کنار بیاید که آلمانهای دشمن , او را به درسدن فرستادند تا جانش حفظ شود و هواپیماهای هم وطنش آمدند و بمباران کردند تا او و سایرین کشته شوند .
جریان زنده ماندن وونه گات هم شنیدنی است .او در کتاب سلاخ خانه ی شماره ی 5 تشریح می کند که سربازان آلمانی که محافظ اسرا محسوب می شدند آنها را در سردخانه ی یک سلاخ خانه ی زیرزمینی حبس کردند . از آنجایی که سردخانه دیوارهای ضخیم فلزی و کاملا عایق داشت و در عمق زمین ساخته شده بود از حرارت مرگبار آتش سوزی شهر آنها را محافظت کرد و پس از دو روز آنها زنده و سالم بیرون آمدند . اما تا مدتها شغلشان به جای کشاورزی بیرون آوردن اجساد بود . به گفته ی خود وونه گات استخراج اجساد از معادن جسد .
این شد که از وونه گات , یک سرباز ساده ی ارتش آمریکا , یک نویسنده ی منتقد و معترض ساخته شد که تا روزی که زنده بود کل ساختار اجتماعی و سیاسی آمریکا را نقد کرد و به سخره گرفت .
بسیاری از متفکرین و سیاستمداران انگلیسی و آمریکایی در سالهای بعد تلاش کردند این جنایت گسترده را هم کمرنگ کنند و هم توجیه , با پایین آوردن تعداد کشته شدگان تا حد 12000 نفر و با اعلام آنکه تاسیسات و کارخانجات نظامی در شهر وجود داشته اند .
اما عکسها و مدارک موجود نشان می دادند که چند کارخانه ی مورد اشاره , همگی در خارج از شهر بودند و بعد از حمله ی هوایی هم کاملا سالم مانده بودند . از طرفی اطلاعات کسانی مانند وونه گات که تا ماهها بعد با همکاری همقطارانشان اجساد زنده سوخته شده را از پناهگاهها در می آوردند , روشن می کرد که کشته شدگان این رویداد آنقدرها هم کم نبوده اند .
نهایتا از همه ی قراین و شواهد این گونه برداشت شد که دولت های انگلیس و آمریکا هدفی جز کم کردن مردم آلمان نداشتند . چون کشتارهای مشابهی هم در هامبورگ و چند شهر دیگر آلمان اتفاق افتاد که همگی با همین هدف اجرا شده بودند .
