سلام
محمدرضا لطفی یک از آن نامهای بزرگ موسیقی سنتی ایران است . این نوازنده و آهنگساز نامدار و قدیمی ایران سابقه ی شاگردی اساتید بزرگی چون نورعلی برومند و سعید هرمزی و عبداله دوامی و همکاری با دیگر اساتید موسیقی سنتی ایران مانند فرامرز پایور و حسین علیزاده و محمدرضا شجریان و پرویز مشکاتیان و هنگامه اخوان و شهرام ناظری را دارد و بسیاری از اهالی امروز موسیقی ما می توانند ادعا کنند که شاگرد او هستند .
چند روز پیش آقای لطفی در گفت و گوی با روزنامه ها کنسرت آینده اش را معرفی کرد و سخنان دیگری هم البته گفت . آن چیزی که توجه بیشتر رسانه ها را جلب کرد اظهار نظر او درباره ی جایگاه ساز و آواز بود .
آقای لطفی بر این باور بودند که : ” به نظر من این خواننده است که نیاز به نوازنده دارد . چرا که نوازنده بدون خواننده هم می تواند ساز بزند , اما خواننده بدون نوازنده نمی تواند آواز بخواند و آواز بدون نوازنده مثل مداحی و نوحه خوانی می ماند .”
در باب درست یا نادرست بودن این نظر باید گفت که ایشان به هر حال محمدرضا لطفی است و هر چه در این باب بگوید حتما درست است .
اما چیزی که به نظر من آمد این بود که این دیدگاه به شدت بوی جبهه گیری می دهد . جبهه گیری بر علیه کسی دیگر . مهم نیست چه کسی . مهم این است که استادی در اندازه های لطفی موضع گیری می کند . مهم این است که برای ما مردم عادی و دوستداران موسیقی کمی دور از انتظار است که امثال محمدرضا لطفی هر چند سال یکبار , یک مصاحبه ی مطبوعاتی داشته باشند و همان را هم به تسویه حساب و رو کم کنی و جدل مطبوعاتی با یک هم صنف دیگر بگذرانند .
بهتر نیست که اساتید ما کمی بردبارتر باشند و اجازه بدهند که کارشان و شخصیتشان زمینه ی داوری مردم باشد و نه جبهه گیری های رسانه ای آنها ؟ آیا بردباری آموزش بهتری نیست برای جامعه ای که چشمش به بزرگانی مانند محمدرضا لطفی است ؟
سلام
باستان شناسان از غاری در کشور پرو سازی پیدا کرده اند که از یک صدف بزرگ ساخته شده است . این ساز دیرینه ای برابر با 3000 سال دارد . در جای دهانه , سوهان کاری شده و با ایجاد شیار جای قرار گرفتن لب نوازنده بر روی آن مشخص شده است .
بدنه ی ساز رنگ آمیزی شده و شیارهایی بر روی لبه ی بیرونی صدف کنده شده که احتمالا برای زیبایی بوده اند , از سوی دیگر روی سطح بیرونی کنده کاری هایی انجام شده که احتمالا نقوش مذهبی بوده اند . نکته ی جالب توجه آن است که بر خلاف سایر یافته های باستان شناسی این ساز چنان سالم است که متخصصان توانستند آنرا بنوازند .
یک متخصص لبش را بر روی ساز گذاشته و آنرا نواخته و با استفاده از 4 میکروفون که در دهان وی , لبه ی ساز , داخل بدنه ی اصلی و محل خروج صدا کار گذاشته بودند صدای خروجی آنرا آنالیز کرده اند .
در شرایط عادی ساز تنها دو نت می نوازد , اما با تغییر زاویه ی دهان نوازنده و جابه جایی دستش نتهای دیگری هم به مجموعه ی آواهای ساز افزوده می شوند .
این ساز در یک غار یافته شده و با توجه به شرایط داخلی غار که محل اجرای مراسم مذهبی بوده دانشمندان گمان می کنند که نوای این ساز در غار تنین ویژه و چند گانه ای داشته , به گونه ای که شنونده نمی توانسته جهت صدا و جای قرار گرفتن نوازنده را پیدا کند , گویا برای ایجاد جذبه و مرموز تر شدن فضا به این گونه عمل می کرده اند تا باورهای زایرین غار مستحکم تر شود .