سلام
دهها سال است که ذهن مردم جهان درگیر مسئله ای به نام یوفو یا به قول خودمان بشقاب های پرنده است .
هر از گاهی عکس و تصویر و خبر دیده شدن بشقاب پرنده در نقطه ای از جهان منتشر می شود و مدتی فکر گروهی را به خود جلب می کند .
امروزه بیشتر خبر و تصویر دیده شدن بشقاب پرنده ها را می شنویم , فقط دیده شدن . اما در گذشته خبرها بسیار فراتر از دیده شدن صرف بشقاب پرنده ها بودند . پیاده شدن موجودات فضایی در پارکها و جنگلها و گاهی هم گروگان گرفتن یا ربودن چند نفر انسان .
عکسهای زیادی هم از این موجودات منتشر می شد که ویژگی همه ی آنها محو و تار و مبهم بودنشان بود . پیکر این جانداران فضایی یافت شده که همگی هم از دم مرده بودند در اختیار دولتها قرار می گرفت برای آزمایش و هرگز هم نتایج این آزمایش ها منتشر نمی شدند . نکته ی عجیب دیگر این بود که چرا هیچ کدام از ارتشهای کشورهای جهان به این متجاوزین به حریم هوایی کشورشان واکنشی نشان نمی دادند ؟
اما چه اتفاقی افتاده که دیگر آدم فضایی ها از سفینه هایشان پیاده نمی شوند و عکس یادگاری نمی گیرند ؟ چرا هیچ کودک 6 ساله ای را دیگر به کلکسیون انسانهای ربوده شده شان اضافه نمی کنند ؟ چرا دیگر در زمین نمی میرند؟ آیا خجالتی شده اند ؟
یا شاید از سیاره هایشان به آنها دستور رسیده که از نزدیک شدن به انسانها خودداری کنند ؟
به نظر می رسد با گسترش فن آوری کامپیوتر و اینترنت که به همه ی مردم جهان نشان داده چقدر راحت می توان هر تخیلی را عینیت بخشید دیگر نشان دادن جسد فضایی ها و بیگانه ها خیلی جالب نیست و ممکن است با چالشهای جدی مواجه شود .
در سال 1373 هفته نامه ی آفتابگردان ( نشریه ی نوجوانان روزنامه ی همشهری ) که پنج شنبه ها منتشر می شد گزارش مفصلی از بشقاب پرنده ها منتشر کرد . گزارشی واقع بینانه و مستند به نامها و عکسهایی کاملا واضح و شفاف .
یک خبرنگار مصمم آمریکایی ( به دلیل گذشت 16 سال از خواندن هول هولکی آن مقاله نام خبرنگار در خاطرم نمانده ) پس از یک هفته پنهان شدن در یک منطقه ی نظامی ممنوعه در صحرای نوادا سرانجام توانسته بود از یک بشقاب پرنده ی ارتش آمریکا که از یک مرکز زیرزمینی خارج میشد عکس بگیرد . تصور کنید , مانند فیلمهای اکشن ناگهان لرزش زمین و صدای غرش چند موتور قوی و کنار رفتن دو دریچه ی بزرگ که رویشان خاک و بوته های خار قرار دارند و بیرون آمدن یک پرنده ی فلزی عجیب .
این خبرنگار تحقیقاتش را با بدست آوردن چند عکس از انواع بشقاب پرنده های ساخته شده تا آن روز و یک عکس هم از بشقاب پرنده ی غول آسای ارتش شوروی سابق و اطلاعات کاملی از نکات فنی و نام دانشمندان شاغل در پروژه کامل کرده بود . یکی از نکاتی که این خبرنگار اشاره کرده بود این بود که تقریبا سردمداران همه ی کشورهای دنیا از واقعیت بشقاب پرنده ها خبر دارند , اما هیچ برخوردی با آنها نمی کنند چون نمی خواهند اسباب درگیری با آمریکا را برای خودشان درست کنند .
در سالهای پس از جنگ جهانی دوم پروژه ی ساخت بشقابهای پرنده به عنوان یک طرح فوق سری جاسوسی و نقشه برداری در ارتنش آمریکا مطرح شد . از دیرباز انسان می دانست که اجسامی با این شکل و فرم توانایی های حرکتی بسیار بالای دارند . سرعت بالا و قدرت مانور بی نظیر از مشخصه های پرنده هایی بودند که با این شکل تولید می شدند . از طرفی بشقابهای پرنده در کنار فاکتورهای یاد شده به فن آوری های فوق پیشرفته ی دیگری هم مسلح شدند . مانند پرواز عمودی , قابلیت ثابت ایستادن در هوا و امکان گریز از رادار .
از بد حادثه تکمیل شدن این پروژه همزمان شد با کامل شدن پروژه ی ماهواره های نقشه برداری که می توانستند هر 2 ماه یک نقشه ی کامل از کل کره ی زمین تهیه کنند . پس پروژه ی بشقاب پرنده ها به مرحله ی استفاده نرسیده از رده خارج شد .
از آن پس بشقاب پرنده هایی که با آنهمه هزینه و زحمت ساخته شده بودند تبدیل شدند به اسباب سرگرمی و البته قدرت نمایی ارتش آمریکا .
هر از گاهی این پرنده های مرموز در نقطه ای از دنیا دیده می شوند و می توان این گونه برداشت کرد که این امر هشداری است برای سران این کشورها که بدانید مراقبتان هستیم .
به عنوان نمونه در سالهای میانی دهه ی 50 شمسی ( گمان کنم سال 1356 ) چندین بار بشقاب پرنده ها در کویر لوت مشاهده شدند و در پنجم اردیبهشت 1359 همان مسیری را که بشقاب پرنده ها بارها پیموده بودند هواپیماها و هلی کوپترهای آمریکایی برای ورود به حریم هوایی ایران طی کردند تا واقعه ی طبس بوجود بیاید .
برای قضاوت در مورد واقعی بودن یا نبودن بشقاب پرنده ها کافی است کمی پیرامون امکان وجودشان فکر کنیم . تقریبا تمامی فضای منظومه ی شمسی آنقدر شناسایی شده که بدانیم هیچ شکلی از حیات جانوی در آن وجود ندارد . نزدیکترین منظومه به منظومه ی شمسی هم حدود 40 سال نوری با ما فاصله دارد .
با فرض اینکه این موجودات حتی بتوانند با سرعت نور حرکت کنند و به انرژی تبدیل نشوند باز هم رفت و برگشتشان به زمین 80 سال به درازا می کشد که غیر معقول است . به همین خاطر باید پذیرفت که این هم بازی کودکانه ای بیش نبوده که برخی نشریات برای افزایش تعداد خوانندگانشان به آن دامن می زنند .
این هم یک شاهکار , دست خط یک فضایی :
چه خط عجیبی دارند این فضایی ها !! هیچ حرفی در آن 2 بار تکرار نمی شود . ضمنا حروفشان هم چقدر به حروف انگلیسی نزدیک است لامصب ها .
پیوست :
( فیلم عبور دو بشقاب پرنده از بالای شهر بوشهر را از اینجا بگیرید )
