عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت           

                                            که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش ( کوش )

                                           هر کسی آن درَوَد عاقبت کار که کِشت

همه کس طالب یارند , چه زیبا و چه زشت

                                           همه جا خانه ی عشق است , چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خشت در میکده ها

                                          مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

نا امیدم مکن از سابقه ی لطف ازل

                                          تو پس پرده چه دانی که که خوب و است و که زشت

نه من از پرده ی تقوا به درافتادم و بس

                                          پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت

حافظا روز ازل گر به کف آری جامی

                                          یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت