سلام

در مهرماه سال گذشته , پرثوه پستی داشت با عنوان : ” تولد یک نوزاد نیکو نهاد در سرزمین مادری “ که در آن ابراز امیدواری کرده بودم برای از میان رفتن بیخیالی و بی اعتنایی در جامعه و نابودی سنت شوم “ به من چه “.( زمانی بود که حاج فرج سلح شور بدزبانی کرده بود و همه مشغول گوشمالی اش بودند )

امروز که فاجعه ی زمین لرزه ی آذربایگان روی داده و بی اعتنایی صدا و سیما و دستگاههای دولتی مردم را ناراحت و دلزده کرده , حرکت یک موج بزرگ در جامعه برای ابراز همدردی و کمک و  همراهی با آسیب دیدگان حادثه , نور امیدی است در دلهای ما .

همزبانی و هم داستانی ورزشکاران یکی از مهم ترین جلوه های این امیدواری است . تا به امروز معمولا ورزشکاران چندان خودشان را درگیر این چنین جریانات اجتماعی نمی کردند و همیشه در حاشیه بودند .

علی دایی نخستین عضو خانواده ی ورزش بود که برای کمک شتافت .

ولی امروز ورزشکاران ما هم به این حس مسوولیت رسیده اند که در یک رویداد اجتماعی فقط بیننده ی بی سر و صدا نباشند و نقش اجتماعی شان را بپذیرند . درحالی که گستردگی آسیبهای این زمین لرزه با زمین لرزه ی بم به هیچ روی قابل مقایسه نیست , ولی میزان همراهی و همدردی مردم و گامهای عملی افراد شناخته شده ای مانند ورزشکاران و هنرمندان بسیار بیشتر از آن زمان به چشم می آید .

به باور من نکته ی ارزشمند این جریان کمک رسانی بیشتر به آسیب دیدگان نیست , نکته ی مهم این است که مردم , دیگر در گوشه ای نمی نشینند و حکم صادر کنند که دولت چنین کند , کشورهای بیگانه چنان کنند . مردم دست به زانوی خودشان گرفته اند و برای کمک به هم میهنشان بر خواسته اند .

اگر ما وظایف خودمان را خوب بشناسیم , حتما حقوقمان را هم بهتر خواهیم شناخت .

بله , روشنایی هایی در افق جامعه ای ایرانی پیداست , بیش از مهرماه سال گذشته .

کریم باقری در تلاش برای گردآوری کمک در بازار تبریز , رسول خطیبی و سیروس دین محمدی هم همراهی می کردند .

سلام

مبارزه ی یوسف کرمی را در مرحله ی شانس مجدد المپیک می دیدیم . شانس مجدد به این معنی بود که یوزارسیف تکواندوی ما مسابقه ی نخست را باخته و پس از آنکه خوش شانسی آورده و رقیب پیروزش تا مرحله ی فینال پیش رفته حالا می تواند برای مدال برنز و مقام سومی تلاش کند .

کرمی آنچنان مبارزه می کرد که یک مرد میانسال نا آشنا با تکواندو می تواند در روی تشک کار کند . بدون گارد , بدون تحرک , بدون فکر و بدون برنامه و حتی بدون میل به پیروزی . مسابقه ی پیشین را به حریفی باخته بود که پیش از این 2 بار شکستش داده بود . در آن مسابقه هم وضع به همین منوال بوده . پس از پایان مسابقه ی اول کرمی گفته بود که :  ” خودم هم نمی دانم که چه شد ” و در پایان مسابقه ی دوم ایشان فرمودند : ” خدا نخواست که من پیروز شوم “

راستش چهارشاخ مانده بودم که وقتی که ایشان نه شرایط روحی و نه شریط بدنی مناسب برای مسابقه را نداشته و حتی تلاشی هم برای پیروزی نکرده چرا به این سادگی تقصیر را گردن خدا می اندازد ؟!

اگر حوصله ی شرکت در المپیک را ندارد اصلا چرا میرود ؟ چرا اجازه نمی دهد یک جوان برود و تجربه کسب کند ؟ چرا آنقدر شهامت ندارد که مشکلات درونی اش را بپذیرد ؟

در همین افکار بودم که خبر شگفت آوری دیدم :  

دونده ی آمریکایی 200 متر را با پای شکسته دوید !!

قضیه از این قرار است که مانتئو میشل دونده ی مرد آمریکایی در دوی 4 در 400 متر امدادی در حالی که پس از استارت و طی حدود 200 متر صدای شکستن استخوان پایش را می شنود و درد جانکاه آنرا احساس می کند , به دویدن ادامه می دهد تا به گفته ی خودش تیمش حذف نشود و 3 نفر هم تیمی دیگرش را ناامید نکند .

پزشکان تایید کرده اند که او با نازک نی شکسته 200 متر دویده است . تیم آمریکا در این گروه دوم شد و به مرحله ی بعد راه یافت .

شگفتی ام بیشتر شد . احساس مسوولیت و میل به پیروزی تا کجا ؟ آنهم برای کشوری مانند آمریکا که تا آن زمان 41 مدال طلا به دست آورده . قهرمان آمریکایی را با قهرمان خودمان مقایسه کنیم .

تجربه ی شکست یوسف کرمی پیش از این بارها و بارها برای ما تکرار شده است  قهرمانان و امیدهای حتمی ما برای مدال یا از فرط اضطراب و دستپاچگی می بازند یا از فرط دلزدگی و بی انگیزگی .

شاید یک سرش در برخورد ما مردم و همچنین رسانه ها با آنها باشد .

مایکل فلپس که المپیک پیشین با 8 مدال طلا اسطوره ی ورزشی آمریکایی ها شد با چنان دادار و دودوری که ما برای یک مدال برنز جهانی به راه می اندازیم مواجه نشد . سهل است که پس از انتشار عکسش در حال کشیدن حشیش آبرویی برایش باقی نماند و ناچار شد 3 سال باقی مانده به المپیک بعدی را به پوزش خواهی و ابراز پشیمانی و اظهار خاکساری بگذراند .

حالا این را مقایسه کنید با رفتار ما . در مسابقات فوتبال باشگاهی دروازه بان یک پاس رو به عقب بسیار آرام را از روی زمین بر می دارد , ورزشگاه غرق در نور و سرور می شود و تماشاچی ها یکصدا تشویقش می کنند . نتیجه این می شود که امروز یک دروازه بان نرمال مثل رحمتی را باشگاههای ما باید با 1.5 میلیارد تومان برای یک فصل بخرند .

کشتی گیرمان سوم جهان می شود , دلاور , شیر مرد , جهان پهلوان , بچه پلنگ , عقاب و هزار لقب دیگر می گیرد و از قلب امام زمان گرفته تا روح شهدا و بچه های زمین خاکی های حاشیه های شهر ها را شاد می کند .

این می شود که در مسابقه ی بعدی ورزشکار نمی داند با این همه مسوولیت که بردوشش گذاشته شده چه بکند ؟

پس وقتی که باخت یا باید خودش را تخریب کند و یا مثل یوسف کرمی تقصیر را گردن خدا بیاندازد . آیا خدا مانتئو میشل را بیشتر از کرمی دوست داشته یا خود میشل نسبت به همه ی مسوولیتهایی که به عهده داشته جدی تر و مسوولیت پذیرتر بوده ؟

گویا همه مان باید در رفتارهایمان تجدید نظر کنیم . هم بتها و هم بت سازان .

لحظه ای که مانتئو لنگ لنگان و با درد زیاد خود چوب امدادی را به هم تیمی اش می رساند .

سلام

هم میهن آذری من , زمین لرزه تنها خانه ی تو را نلرزاند . بلکه دلهای همه ی ایرانیان انسان دوست را نیز در چنگال بی رحم خود فشرد . عزیزان درگذشته ی تو عزیزان ما هم هستند .

همه ی ما را در مصیبت و غم خود شریک بدان و فراموش نکن که آنانی که سالهاست زیر گوشهایت زمزمه ی جدایی سر می دهند امروز که به کمک نیاز داری پیدایشان نیست .

استوار باش و محکم که آذری را همیشه با پایمردی اش شناخته اند . می گویی نه ؟ از نیای بزرگت ستارخان یا برادرش باقر خان بپرس .

فاجعه ی بم گذشت , فاجعه ی آذربایگان هم می گذرد . آنچه که می ماند و باید بماند ایران است , ایرانی که دستش را نباید پیش دیگران دراز کند .

با هم باشیم بی نیاز خواهیم بود .

یاد رفتگان گرامی و دل ماندگان قوی , به امید یزدان مهرآفرین .