سلام
به تصویر بالا کمی با دقت نگاه کنید . توضیح اینکه این لحظه ی ورود رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه به تهران است , در تاریخ 9 فرودین 91 .
حالا برگردیم سر تصویر , اردوغان که از یک کشور دیگر آمده و مهمان است , با دوراندیشی و آگاهی از شرایط آب و هوایی تهران با پوشاک مناسب و چتر آمده است , چتر را به دست خودش بالای سرش نگه داشته ( چون می داند که اگر کس دیگری این کار برایش بکند نتیجه ی کار چندان دل چسب نیست ) . از آن سو جناب علی اکبر صالحی وزیر امور خارجه ی کشورمان که ساکن تهران است و از دفتر کارش در تهران راه افتاده و به این استقبال رسمی رفته کت و شلواری به رنگ روشن به تن دارد و بدون پالتو , بارانی و یا حتی کاپشن احمدی نژادی , در اثر بارش باران به وضع رقت انگیزی خیس شده است . نماینده ی دیپلماسی و سیاست خارجی ایران با تلاش زیاد می خواهد دست کم سر خود را زیر چتر نخست وزیر ترکیه ببرد که در آن هم ناموفق است و فقط می تواند لبخندی از سر درماندگی بزند .
اگر خود جناب وزیر در روزهای نوروز چندان گرفتار هستند که مجال فکر کردن به سر و شکل و پوشاکشان را ندارند آیا در دستگاه عریض و طویل سیاست خارجی ما کسی نیست که این وظیفه را به عهده بگیرد و چند دست لباس مناسب برای نماد و سمبل سیاست خارجی دولت ایران آماده داشته باشد و با سر زدن به سایت اینترنتی www.weather.com از آب و هوای آن روز تهران خبری بگیرد ؟
شاید شما هم با من هم داستان باشید که اگر فرضا وزیر آموزش و پرورش در مراسم افتتاح یک مدرسه در برازجان یا وزیر کار در یک بازدید از مرکز آموزش فنی و حرفه ای مرند دچار باران و خیس شدن کت و شلوار بشوند , اوضاع تفاوت می کند با وزیر امور خارجه در استقبال از یک مقام رسمی یک کشور دیگر .
آن هم وزیر امور خارجه ی کشوری که مدعی ایجاد نظم نوینی در مدیریت جهانی است و بزرگترین صادر کننده ی بهترین الگوهای مدیریتی روز در دنیا .
( حالا اگر کسی بد بین باشد می تواند این لحظه را به کل سیاست خارجی ما گسترش دهد . به شکلی که نتیجه بگیرد که دولت ما در عرصه ی سیاست خارجی با لباسی نامناسب , خیس و باران زده , تلاش میکند که سرش را زیر چتر دیگران که لباس مناسب و چتر دارند و گرم و مطمئن گام بر می دارند فرو کند که نمی تواند و فقط به لبخندی در مانده و مستاصل بسنده می کند . اما خب شکر خدا ما بدبین نیستیم !! )
سلام
چند روز پیش از نوروز به نوشتاری به نام روشنفکران و هنجارهای جدید جنــســـی از خانم ژانت آفاری که استاد تاریخ امروز ایران است برخوردم . کاری به بحث جنــســی نوشته ندارم . آن چیزی که برایم برجسته بود نقش و ایده های احمد کسروی در این جریان بود .
با توجه به مسدود بودن سایتهای منتشر کننده ی این پژوهش , آن را در قالب یک فایل نوشتاری می توانید از اینجا بگیرید .
نوشته ی خانم آفاری که یک ارمنی ایرانی است کوتاه و روشن و گویا است . اگر به خواندن تاریخ معاصر ایران علاقه دارید این چند صفحه را از دست ندهید .
ولی در رابطه با شادروان احمد کسروی . سال گذشته مقاله ای از کسروی خواندم با عنوان : ” حافظ چه می گوید ؟ “ چکیده ی گفته های کسروی در این مقاله این است که بزرگان ادبی و بویژه شعرای سنتی ایران از حدود 1000 سال پیش با گسترش و ترویج اندیشه هایی مانند خراباتی گری و صوفی گری و جبرگرایی , بی عملی و انفعال و بی تفاوتی و رخوت و بی عرضگی را در روح جامعه ی ایرانی دمیده اند و باعث شده اند که مردم ایران چنان سست و ناتوان بشوند که نه در برابر حمله ی مغولها واکنشی از خود نشان بدهند و نه در برابر هیچ پلیدی دیگری .
در این میان به عنوان مثال از گروهی شاعران به نام ایران یاد کرده , ولی پایه ی بحثش را بر روی حافظ و اشعار او گذاشته بود .
کسروی با بیان چند مثال از دیوان حافظ او را خیالاتی و فاسد الاخلاق دانسته و حتی برای جا انداختن دیدگاهش اشعار حافظ را بی ارزش و بی معنی و پوچ و منحط دانسته بود .
راستش با دیدگاه او مبنی بر اینکه رویه هایی مانند خراباتی گری و صوفی گری , جامعه ی ایرانی را خلع سلاح و ناتوان کرده بودند سخت هم داستان بودم , ولی به هیچ روی نمی توانستم گفتار شیرین و بی همانند حافظ را پوچ و بی معنی بدانم یا او را خیالاتی یا حتی منحرف تصور کنم .
کسروی در پی همین دیدگاه , بر آن بود که ساختار آموزشی و رسانه های کشور باید دست به کار حذف دیوانهای شعرای سنتی و بنام کشور بشوند تا نسلهای بعدی در معرض این اندیشه ها قرار نگرفته و فرصت پالایش جامعه از پلیدی هایی همچون هم-جنـــس گرایی و بـــچه-بــازی فراهم آید .
در همین نوشتار , خانم آفاری هم به درستی به این نکته اشاره کرده که کسروی فشار زیادی بر دولت فروغی و جم وارد آورد تا برخی اشعار سعدی که بوی انحـــراف جــــنــــسی می دادند از کتابهای درسی مدارس حذف شوند که در این راه پیروزمند هم بود . به طوری که نسخه ی تصحیح شده ی دیوان سعدی ( به دست محمد علی فروغی ) زمانی که چاپ شد بخشهایی از آن کاملا حذف شده بودند . بخش مجالس الهزل , خبیثات و المضحکات .
جالب است که در مقدمه ی آن نسخه ( که پس از آن مبنای بیشتر چاپهای دیوان سعدی شد ) خود فروغی می نویسد ( نقل به مضمون با تکیه بر حافظه ) :
سه بخش مجالس الهزل , خبیثات و المضحکات به دلیل هم خوانی نداشتن با عرف و اخلاق روز جامعه و استفاده از واژه ها و عبارات بی پرده و رکیک از کتاب حذف شده اند . این بخشها از حیث استحکام کلام و جنس واژگان قطعا متعلق به خود استاد هستند , اما به دلیل احترام به اخلاق عمومی جامعه ی امروز قابل چاپ نیستند .
اقدام دیگر کسروی فشار بر جامعه ی ادبی بود برای حذف قالب شعری غزل و ایجاد فـــــــــیلتر برای چاپ اشعار شعرای جدید .
جزم اندیشی و حذف گرایی کسروی تا به آنجا پیش رفت که کار او و هوادارنش را به کتاب سوزان رساند .
به هر کجای زندگی و اندیشه ی کسروی که نگاه کنید ایده ی حذف و نابودی را می بینید . در دلسوزی و نگرانی کسروی برای اجتماع و مردمش هیچ تردیدی نیست , ولی تندروی و افراط فکری او را هم نمی توان به هیچ روی انکار کرد .
کمی ژرف تر که نگاه کنید رد پای حذف گرایی را در تمام تاریخ ایران به روشنی می بینید . هر سلسله ای تلاش کرده که آثار سلسله ی پیشین را به تمامی از بین ببرد . هر قدرت مندی تلاش کرده که مخالفانش را ریشه کن کند . هر ایدئولوژی پس از به قدرت رسیدن دست به کار حذف دیگر ایدئولوژی ها شده است .
به باور من یکی از مهمترین وظایف فرزندان امروز ایران نقد منصفانه و بدور از تعصب پدران است . در یک نگاه منصفانه شاید بتوانیم کسروی را به سبب احساس مسوولیت بی همانند و تلاش خستگی ناپذیر برای پالایش سرزمینش بستاییم . شاید بتوانیم میراث شوم قاجاریه و جامعه ای آکنده از بی سوادی و بیماریهای مقاربتی و عقب ماندگی و انفعال و بی خیالی را در دوران کسروی تصور کنیم و با او و دیگر دلسوزان همدردی کنیم . اما قطعا از کنار این مسئله هم نمی توان به سادگی گذشت که جزم اندیشی های او تا چه پایه خطرناک بودند . نمی توانیم فراموش کنیم که افراط و تند روی چقدر به حماقت نزدیک است ( دستور به شعرا که در چه قالبی و با چه مضمونی شعر بسرایند و پوچ و بی ارزش خواندن اشعار حافظ )
روزی را به خاطر دارم که ( سال 1380 خورشیدی ) در دانشگاه فردوسی مشهد دانشجویان با شعار : ” آزادی اندیشــه با ریش و پشـم نمیشــه ” از سید محمد خاتمی استقبال کردند . پیش از آغاز هر گفت و گویی خاتمی تاکید کرد که : “ اگر نتوانید استبداد فکری را از خودتان دور کنید هرگز استبداد سیاسی از میان نمی رود .“
اندیشه ی حذف گرایی در گذر تاریخ بهترین و بزرگترین گنجینه های سرزمین ما را به باد داده است و هنوز هم دست از سرمان برنداشته . با بررسی دقیق تر و شناخت پیشگامان این اندیشه می توانیم ریشه های آنرا در خودمان ضعیف کرده و در جهت گریز از این بلای تاریخی گام برداریم .
در اینجا هدف , ابدا این نبود که کسروی را به نقد بکشم و از رویه ی او ایراد بگیرم . چون باور دارم که هر کس را باید در ظرف زمان خودش داوری کرد و سنجید . ولی این ما هستیم که امروز , دوازده سال پس از آغاز قرن بیست و یکم , پیشینه ی چند هزار سال تاریخ مدنی و بیش از 150 سال تجربه ی تحولات بزرگ اجتماعی را در اختیارداریم . اگر در دوران کسروی آمار ابتلا به کچلی بیش از آمار باسوادان کشور بود امروز ما جامعه ای داریم که کودکانش پیش از آغاز سخن گفتن , کار با تلفن همراه و تلویزیون را یاد می گیرند . امروز زمینه ی درس گرفتن از سرگذشت کسروی ها بیش از هر زمانی فراهم است .
به امید آن روزی باشیم که ما هم مانند مردم هندوستان اندکی قدرت تحمل و پذیرش اندیشه های دیگر را پیدا کنیم . هندوستانی که امروز در کنار همه ی کاستی ها , افتخار عنوان بزرگترین دموکراسی دنیا را بدست آورده است .
سلام
چند روزی از آغاز سال 1391 خورشیدی می گذرد . شادباش نوروزی من را با کمی دیرکرد پذیرا باشید ( اینترنت در دسترس نبود ) . از دیدگاه طبیعی و گردش هنگامها ( فصلها ) سال 91 آغاز خوبی دارد . زمستانی سرد و به نسبت پر بارش را پشت سر گذاشته و تا پیش از رسیدن بهار و نوروز گرما را تجربه نکرده است . در سالهای گذشته پیش از رسیدن بهار در چند نوبت هوا چنان گرم می شد که درختها جوانه می زدند و حشرات سر از تخم بیرون می آوردند و به ناگاه دوباره سرما و شاید بارش برف یا تگرگ . این فرآیند زیانهای زیادی به کشاورزان وارد می کرد و بهار گرم و خشکی را برای دیگران به ارمغان می آورد . امسال که به لطف یزدان , طبیعت بر یک رویه ی سالم گردیده امیدوارم که تا پایان سال چنین باشد و هر چیزی سر جای خودش باشد و سال 91 سال خوشی و آزادی و فزونی داده های خداوندی باشد .
