سلام

اخیرا آماری منتشر شده است از تعویض گوشی تلفن همراه در مردم کشورهای مختلف . این آمار به باور من قابل توجه و تعمق است .

کمپانی بزرگ نوکیا که یکی از غولهای صنعت تلفن همراه است و یکی از بزرگترین سازندگان گوشی و ابزارهای شنود است متعلق به کشور فنلاند است . یک کشور پیشرفته ی اروپایی . جالب است بدانید که مردم کشور فنلاند به طور متوسط هر 6 سال یکبار دست به تعویض گوشی همراه خود می زنند . ( نگارنده با یک افسر بازنشسته ی ارتش فنلاند مواجه شد که گوشی همراهی دستش بود که اگر هر ایرانی آنرا به دست بگیرد از سوی زمین و زمان مورد تحقیر و توبیخ قرار خواهد گرفت . )

کمپانی کره ای سامسونگ هم یکی دیگر از غولهای این صنعت است و مردم در کره ی جنوبی ( که از رونق اقتصادی بی چون و چرایی هم برخوردار است ) به طور میانگین در هر 26 ماه اقدام به تغییر گوشی همراهشان می کنند .

اهالی ایالات متحده با آن قدرت اقتصادی بالا هر 2 سال یکبار , مردم انگلستان هم  2 سال و مردم فرانسه هر 2 سال و نیم اشتیاق به این کار می یابند .

در آمار یاد شده نامی از ایران عزیز نیامده بود . ولی به گمان من دست بالا که بگیریم هر ایرانی به طور میانگین در هر 6 ماه یک گوشی عوض می کند . ( نمی کند ؟ ) شاید حتی 6 ماه هم زیاد باشد .

خب تفاوت ما با مردم فنلاند در چیست ؟ ما خیلی به روز و آپ تو دیت هستیم ؟ آنها خیلی عقب مانده هستند ؟ نیازهای ارتباطی ما خیلی بیشتر است ؟ آنها همه با هم قهر هستند ؟ به گمان من میزان مصرف زدگی ما جهان سومی ها چیزی فراتر از تصور است .

این مصرف زدگی باعث شده که گوشی همراهی را که خود تولید کننده اش خریدارش نیست و فقط در صورت نیاز واقعی پولش را صرف آن می کند ما بدون نیاز و ضرورت بخریم تا حس تنوع طلبی مان را ارضا کنیم .

شاید گروهی بگویند که : خب داشتن گوشی خوب که ایراد نیست .

بحثی نیست . اما همین مجموعه انتخابها هستند که می توانند حس لذت را در زندگی افراد بسازند یا از بین ببرند . شهروند فنلاندی به جای آنکه پولش را خرج گوشی همراه غیر ضروری بکند آنرا پس انداز می کند برای یک بازنشستگی آسوده و یا یک سفر خوب و یا هر چیز ضروری دیگر . حال آنکه ما از صبح تا شب می دویم برای کسب درآمد و در پایان ماه یا سال پولی را که با هزار زحمت به دست آروده ایم خرج خرید تلویزیون جدید , مبلمان جدید و یا گوشی همراه جدید می کنیم . یعنی پولمان دو دستی تقدیم کمپانی های کشورهای دیگر می شود .

یک بررسی جزیی نشان خواهد داد که پس انداز حاصل از کم کردن یکی دو قلم از این خرجهای بیهوده برای هر کدام از ما ایرانیها به راحتی هزینه ی یک سفر لذت بخش را تامین خواهد کرد .

اگر کمی منصف باشید خواهید دید که تفریح دقیقا همان چیزی است که بیش از هر چیزی جایش در زندگی ما ایرانیان خالی است و حقیقتا که موبایل نمی تواند تفریح باشد . نه آگاهی و شناخت و تجربه به ما می دهد و نه حس سکون و تکرار محیط اطراف را از ما می گیرد .

سلام

در تعریف ناسیونالیسم یا ملی گرایی آماده است :

ملی‌گرایی، ملت‌باوری، یا ناسیونالیسم نوعی آگاهی جمعی است، یعنی آگاهی به تعلق به ملت که آنرا «آگاهی ملی» می‌خوانند. آگاهی ملی، اغلب پدیدآورنده حس وفاداری، شور، و دلبستگی افراد به عناصر تشکیل‌دهنده ملت (نژاد، زبان، سنت‌ها و عادت‌ها، ارزش‌های اجتماعی، اخلاقی، و به طور کلی فرهنگ) است و گاه موجب بزرگداشت مبالغه‌آمیز از آنها و اعتقاد به برتری این مظاهر بر مظاهر ملی دیگر ملت‌های می‌شود.

برداشتها و دیدگاههای گوناگونی نسبت به این ایده وجود دارد . گروهی موافق و هوادار آن هستند و گروهی مخالف و دشمن آن .

مخالفین به رویدادهای خونباری که در نتیجه ی ناسیونالیسم تندرو در دنیا شکل گرفته اشاره می کنند و ایده ی ملی گرایی را خطرناک و ویرانگر می دانند . مانند جنگ جهانی دوم و یا جنایات نئونازی ها در دهه های گذشته در چند کشور اروپایی .

اما اگر کمی منصفانه به قضیه نگاه کنیم می بینیم که هر ایده ای وقتی شکل تندروانه ( افراطی ) به خود بگیرد ویرانگر می شود و این امر منحصر به ملی گرایی نیست . ایده ی سوسیالیسم زمانی که با تندروی آمیخته شد کمونیسم خونخوار شوروی را ساخت که در یک دوره ی چند ساله 10 میلیون انسان بی گناه را به کام مرگ فرستاد یا در کامبوج یک سوم جمعیت کل کشور را به خاک و خون کشاند , یعنی 2 میلیون نفر .

در حقیقت همانطور که بخش نخست تعریف می گوید ملی گرایی باعث دلبستگی و شور و وفاداری به عناصر تشکیل دهنده ی ملت می شود . آیا این شور و وفاداری و دلبستگی ( صد البته که بدون نگاه تندروانه ) فاکتورهای مثبتی نیستند ؟

به گمان من اگر از ملی گرایی بترسیم و از آن دوری کنیم به ناچار باید در دام ایده های متضاد ملی گرایی بیافتیم . ایده هایی نظیر جهان وطنی و جامـعه ی جـهانــی اسـلامـی .

تجربه و سابقه ی این ایده ها در دنیا روشن است . ایده ی جهان وطنی کمونیستها نشان داد که نتیجه ای جز بندگی و اسارت همگان در بر ندارد و کسی را هم بهره مند نمی کند .

ایده ی جامـعه ی جـهانــی اسـلامـی هم در طی سی و دو سال انقـلـاب اسـلـامی به همه ی ما ثابت کرده که جز هزینه چیزی برایمان ندارد . با پیروی از این ایده امروز ما کسانی را برادران خود می دانیم که آنها به هیچ روی خودشان را برادر ما نمی دانند .

سالهاست که حمایت از مردم فلـسطـین سنگین ترین هزینه های تاریخ را برای ما در پی داشته است . نتیجه چه بود ؟ محموله ی خون ارسالی از طرف ایران برای مجروحین غـزه با این استدلال که خون شیـعه نجـس است برگشت داده شد .

در آغاز دهه ی هفتاد شمسی حمایت گسترده ای از مردم مظلوم بوسنی انجام شد . نتیجه , نفرت بی پایان بوسنیایی ها از ایرانیان بود و این باور که ادامه ی جنگ در بالکان زیر سر ایرانی هاست .

از آغاز انـقلاب , سـوریـه همچون نوزادی نارس , شیره ی جان کشور ما را می مکد تا زنده بماند , اما همزمان , دولت سـوریه , لاییک و هم پیمان دولت آمریکا هم هست .

در صورت وجود ملی گرایی ما کمتر تن به چنین هزینه های بی فایده ای خواهیم داد .

اگر کمی ملی گرا بودیم دیگر آمار اشتغال افاغنه در کشورمان آنقدر بالا نمی رفت تا زنگ خطر برای ایرانیان بیکار به صدا درآید .

اگر فقط کمی ملی گرایی داشتیم به تولیدات ایرانی گوشه ی چشمی می داشتیم تا کالاهای تقلبی چینی یکی یکی نابودشان نکنند .

اگر اندکی ملی گراتر بودیم در میوه فروشی , میوه ی ایرانی می خریدیم تا پرتقال مصری و نارنگی پاکستانی و سیب فرانسوی و گلابی ترکیه و چه و چه به چند برابر قیمت به ما قالب نشوند .

اندکی همگرایی ملی کافی بود تا آذری ها , کردها , اعراب جنوب و دیگر اقوام این مرز و بوم ساز جدایی و استقلال کوک نکنند و یک مسابقه ی فوتبال در لیگ برتر تبدیل به جنگ استقلال یک قومیت نشود .

ملی گرایی باعث شده که اعراب تلاش کنند تاریخ و فرهنگ نداشته شان را با تغییر نام خلیج فارس به دست آورند , نفی ملی گرایی از طرف ما باعث می شود که مهم ترین مقام اجرایی کشورمان بگوید این خلیج , خلیج دوستی است , پارس و عربش مهم نیست !!!

ملی گرایی , مولانا را ترک می کند , ابن سینا را تاجیک و ناصر خسرو را افغانی . نفی ملی گرایی سکوت را تجویز می کند تا همه ی این اقدامات همسایه های تهی دستمان به بار بنشیند ما به جای آنها تهی دست بشویم .

زیانهای نفی ملی گرایی کم نیستند . تا زمانی که از ناسیونالیسم بترسیم گرفتاریهایی از این دست ما را رها نخواهند کرد .

“روز فردوسی , بزرگ مرد زبان پارسی گرامی باد”