سلام
تصویر زیر پس از مسابقه ی فوتبال ایران و کره ی جنوبی که با پیروزی ناپلئونی یک بر صفر تیم ملی ایران همراه بود منتشر شده و میان نسل جوان بویژه در شبکه ی اجتماعی ضاله ی !! فــــــیس بــــوک غوغا به پا کرده .
تصویر , تماشاچیان کره ای را نشان می دهد که بر عکس نود و چند هزار تماشاچی ایرانی زباله هایشان را گرد می آورند تا در سطل زباله انداخته و سپس از ورزشگاه خارج شوند . نیازی به توضیح نیست که این تعداد اندک کره ای مهمان ما بودند و ورزشگاه از آن ما بوده و در پیچیده ترین حالت ممکن هم کسی از آنها توقع چنین کاری نداشته است .
حالا جوانان ایران با دیدن این تصویر به این نتیجه رسیده اند که گرچه که ما با خوش شانسی و کمک تیر دروازه و غوغای تماشاچی توانستیم در زمین چمن یک بر صفر پیروز شویم , ولی پیروز واقعی کره ای ها هستند که شخصیتی ورای همه ی کشورهای آسیایی از خود نشان داده اند .
اصولا از دید من برابر ( مقایسه ) کردن ایرانی ها و ملتهای تربیت شده ای مانند کره ای ها و ژاپنی ها چندان کار درستی نیست . ما بدوی تر از آن هستیم که بتوانیم در عرصه ی اجتماعی با آنها رقابت کنیم .
پدر و مادرها در ایران امروز ( بر خلاف نسلهای پیش ) فرزندانشان را بدون توجه به اخلاقیات پرورش می دهند . توجیهشان هم این است که در این جامعه ی وحشی فرزندم باید بتواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد . اگر مودب و با شخصیت باشد کلاهش پس معرکه است . دریده ها و پررو ها برنده هستند .
تا زمانی که دید ما به دنیا فقط از دریچه ی پول و منافع مادی و مالی است و پیروزی و سربلندی فرزندمان را هم در همین چهارچوب ارزیابی می کنیم چطور انتظار داریم که جامعه مان مردمی داشته باشد با شکل رفتاری همین کره ای ها و یا ژاپنی ها که در دوره ی مصیبت بار سونامی چهره ی واقعی خودشان را به جهانیان نشان دادند .
مگر جامعه چیست ؟ غیر از این است که من و تو و برادر و خواهر و پدر و مادران مان جامعه را می سازیم ؟ تا کی می خواهیم کنار بنشینیم و انتظار داشته باشیم دیگران جامعه را اصلاح کنند ؟ تویی که امروز در فیـــــس بــــوک نوای هیهات سر می دهی و از تفاوت میان مردم ایران و کره افسوس می خوری تا چه حد به رعایت حقوق دیگران باور داری ؟ تا چه پایه خودت را وادار می کنی که شهروند خوبی باشی ؟ از پنجره ی خودرو ات زباله بیرون نیندازی ؟ نیمه شب صدای ضبط یا تلویزیونت را به آسمان نرسانی ؟ هنگام رانندگی خودت را میشاییل شوماخر ندانی و با سرعت معقول و رعایت مقررات راهنمایی و رانندگی برانی ؟ آیا صف و نوبت برایت معنی و مفهومی دارد یا هر جا به انتهای صفی رسیدی هزار دوز و کلک سر هم می کنی که زودتر از دیگران کارت انجام شود ( همانی که همه مان زرنگ بازی می نامیم ) ؟
آیا حاضر هستی که 50 متر دورتر بروی , ولی دوبله پارک نکنی ؟ اگر همسایه ات بگوید در خانه کمتر هیاهو کن می پذیری یا می گویی گور پدرش ؟ اگر به خاطر پدر سوخته بازی یک گروه نرخ دلار سه برابر شد حاضری کنار بکشی و از منافع خرید و فروش دلار چشم پوشی کنی تا هیزمی نباشی بر این آتش خانمان سوز ؟
آیا حاضری که کالایی را که به نرخ قدیم خریدی ( پس از گران شدنش ) به همان نرخ قدیم بفروشی و همان سود معقول را ببری ؟
اصلاح را باید از خودمان شروع کنیم . اگر قرار است که این عکس اثری داشته باشد باید نخست این اثر روی خود ما باشد و نه دیگران .
سلام
آقا حواستان جمع باشد , تیم ملی فوتبال که به تهران برگشت به این شاخهای شمشاد و گلهای ناز مملکت از گل نازکتر نگویید که دلشان می شکند . خب گناهی ندارند این زبان بسته ها . برای برد در فوتبال شما باید بدوید و عرق کنید , با بازیکن حریف درگیر بشوید و خیلی چیزهای دیگر .
خب بازیکن محبوب و ابرستاره ی تیم ما اگر بدود و عرق کند که استایل موهایش به هم می ریزد , شما راضی هستید این اتفاق وحشتناک برای بازیکن محبوب و مجردی که هر روز عکسش روی جلد نشریات در پیت چاپ می شود بیافتد و در همان زمان یک عکاس نابکار از این منظره عکس بگیرد ؟
در زمین فوتبال همین طوری هم ناچارند بدون خط چشم و ریمل بازی کنند , استایل ابرو و موها هم به هم بریزد که دیگر خیلی نامردی است.
موش بخورت
اگر خاطرتان باشد این ابر ستاره ها روزنامه ها را تحریم کرده بودند و دیدید که تحریمها نتیجه داد و نخستین گل تاریخ فوتبال کشورمان را از لبنان خوردیم و نخستین شکست تاریخمان از این تیم را دریافت کردیم تا یادمان باشد هیچ چیز بیشتر از اعراب نداریم .
حالا کاش روزنامه ها هم یاد بگیرند و این جماعت تحریم گر را تحریم کنند . کاش تماشاچی ها یاد بگیرند و برای بازیهای بی روح و بی رمق و بیش از حد ضعیف دو تیم میلیاردی پایتخت به ورزشگاهها نروند .
شاید این ناتوان ها یاد گرفتند کمی بیشتر احساس مسوولیت داشته باشند و همیشه طلبکار و پر مدعا نباشند . چون انصافا دیگر آبرویی برایشان باقی نمانده و دیگر هیچ توجیهی ضعف های وحشتناکشان را ماست مالی نمی کند .
کاش کی روش تا این حد ترسو نبود و به جای بازیکنان ذخیره ی تیمهای بزرگ پایتخت , چند جوان بی ادعای تیمهای دیگر را دعوت می کرد . به هر حال هر تیمی به میدان برود از این که ضعیف تر نتیجه نمی گیرد . دست کم چند بازیکن جوان تجربه ی میدان خارجی پیدا می کنند و شاید در آینده عصای دست فوتبال کشور شدند .
فوتبال پدیده ی کم ارزشی است , ولی باید پذیرفت که میدانهای ورزشی اثر بی چون و چرایی بر حیثیت و هویت بین المللی یک کشور دارند و فوتبال اثرگذار ترین آنهاست . در شرایطی که المپیک و پارالیمپیک ثابت کردند لیاقت و توانایی های ورزشی مردم ما بسیار فراتر از آنچیزی است که خودمان فکر می کنیم فوتبال باشگاهی و ملی ما انصافا چیزی بیش از یک لکه ی ننگ و یک مایه ی آبرو ریزی نیست .
چهره های سیاسی که در فوتبال به دنبال محبوبیت و شهرت هستند و بس .
سلام
زمانی که تیم ملی والیبال بزرگسالان ما با میانگین سنی پایین و ترکیبی از جوانان برای شرکت در جام حهانی والیبال به ژاپن رفت کمتر کسی امید به شگفتی آفرینی این تیم داشت .
اما خبرها از همان روز نخست غرور آفرین بود . شکست ژاپن میزبان با نتیجه ی قاطع ۳ بر یک. ژاپنی که بر خلاف رویه ی همیشگی اش عربی بازی درآورده و تلاش کرده بود تیم ما را پیش از مسابقه خسته و عصبی کند تا در نخستین مسابقه اش شکست نخورد که خورد .
شکست از کوبا ذهن همه را منحرف کرد تا سه پیروزی پیاپی در برابر سه قدرت برتر والیبال دنیا یعنی صربستان ( قهرمان اروپا ) , لهستان ( سوم جام جهانی پیشین) و آرژانتین ( دوم آمریکای جنوبی ) همه ی والیبالیهای دنیا و مردم ایران را شگفت زده کند .
این در حالی بود که همین چند روز پیش تیم وزنه برداری مردان کشورمان با چند وزنه بردار بسیار جوان ( اعضای اصلی تیم همگی به دلیل دوپینگ محروم هستند ) در میان تیمهایی که از دو گروه زنان و مردان تشکیل شده بودند به مقام سومی دنیا رسید و رکود سنگین ترین وزنه ی تاریخ را هم شکست .
لطفا به ادامه ی مطلب بروید .
سلام
می خواستم درباره ی جرج مالوری نخستین فاتح احتمالی قله ی اورست نوشتاری فرا هم کنم که در 1924 با همنوردش اندرو اروین تا 100 متری قله ی اورست دیده شدند و پس از آن به دلیل مه غلیظ دیده نشدند و رفتند به آنجا که برگشتی ندارد .
اما دیروز پشیمان شدم و گفتم اگر می خواهم بنویسم بهتر است نخست از لیلا اسفندیاری بنویسم که بانوی کوهنورد هم وطنم بود و نخستین بانویی بود که شهامت حمله به قله های دشوار و بلند دنیا و رفتن به ژرفای غارهای ترسناک را داشت و برای رسیدن به قله های افتخار از هیچ تلاشی ( حتی فروختن خانه ی شخصی اش برای فراهم آوردن هزینه های صعود ) فروگذار نکرده بود . او که قله ی نانگاپاربات را فتح کرده و تا منزل پایانی قله ی کی 2 رفته بود . او که در 31 تیر امسال در صعود تنها و مستقل به گاشربروم 2 پیروزمند بود و در راه بازگشت فروافتاد و بام دنیا را آرامگاه ابدی خود ساخت .
زنده یاد لیلا اسفندیاری
اما جست و جو برای گردآوری آگاهی های کافی در این زمینه باز هم رساندم به آنجایی که همیشه می رسم . به نالیدن و ابراز نگرانی .
جریان اینگونه است که در سفر برای صعود به نانگاپاربات** یکی از اعضای تیم 7 نفره ی باشگاه دماوند به نام سامان نعمتی در نزدیکی قله توش و توانش را از دست می دهد و به دشواری راه را دنبال می کرده . کاظم فریدیان سرپرست گروه از او می خواهد که آهسته آهسته به پایین بازگردد تا دیگران به قله رفته و بازگردند و سپس همه با هم فرود آیند ( درخواست کاملا منطقی بوده , چون یک نفر که خسته و ناتوان باشد هم پیشروی بقیه را کند می کند و هم خطر سقوط و رویدادهای تلخ دیگر را زیاد می کند ) . از آنجا که این برنامه ی صعود به هیچ وجه مورد پشتیبانی فدراسیون کوهنوردی نبوده همه ی اعضای گروه با هزینه ی شخصی پا به این راه پر خطر گذاشته بودند.
به همین دلیل هیچ کدام از اعضای گروه نمی خواسته اند که دستیابی شان به قله ناکام بماند . بر پایه ی ادعای اعضای گروه , حتی 2 نفر حاضر می شوند که با سامان بمانند تا دیگران بروند و برگردند . اما سامان بازگشت را نمی پذیرفته . کار به مشاجره می رسد و سامان از همه می خواهد که بروند و تنهایش بگذارند . همه می روند و او به جای بازگشت راه صعود را پی می گیرد , آن هم از یک مسیر دیگر !! سامان به همه ی هشدارها برای بازگشت یا ماندن در جای خودش بی توجهی کرده و به راه ادامه می دهد . گروه در بازگشت او را گم می کنند و در همان زمان هم توفان در می گیرد که باعث می شود اعضای گروه برای بازگشت به کمپ با دشواری زیادی مواجه شوند . به دلیل توفان از پایین به گروه دستور بازگشت داده می شود و آنها هم پس از 3 ساعت خوابیدن باز می گردند . یک چادر و بی سیم و وسایل لازم هم برای سامان به جا می گذارند . آنها به سادگی دوست و همراهشان را در کوه جا گذاشته و پایین می آیند و پس از رایزنی با تهران و اعلام رویداد , جشن صعود می گیرند و کیک می برند ؟؟!!! گویا تازه یک روز پس از این حادثه از تهران درخواست اعزام هلی کوپتر برای جست و جوی سامان می شود که دیگر دیر بوده سامان برای همیشه در نانگاپاربات می ماند .
شادروان سامان نعمتی
گویا به همان دلیلی که عرض کردم ( هزینه ی شخصی ) تامین هزینه ی کرایه و سوخت هلی کوپتر مسئله ای بوده و باید کسی از ایران آنرا گردن می گرفته .
در این میان : 1) هزینه ی هلی کوپتر باعث می شود تا اعضای گروه از مقامات پاکستان درخواست هلی کوپتر نکنند . 2 ) باشگاه دماوند با تاخیر و مکث تصمیم به تامین این هزینه بگیرد . 3 ) به دلیل اختلاف نظر و سابقه ی درگیری میان فدراسیون کوهنوردی و این باشگاه , فدراسیون هم ( که به هر حال از انتقام نباید غافل باشد ) با تاخیر تن به ارسال رسمی درخواست بدهد و 4 ) توفان و شرایط بد آب و هوایی هم مزید بر علت شده و خلاصه ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم می دهند تا سامان نعمتی در کوه بمیرد .
راستش سخت دلم گرفت .
دلم گرفت از آن کوهنورد حرفه ای که نه شهامت پذیرش شکست را داشته و نه روحیه ی کار گروهی . از آن گروه کوهنوردی کاملا حرفه ای که به سادگی حاضر می شود دوست و همراه و هم نوردش را تنها بگذارد تا حتما هر 5 نفر طعم بودن در قله را بچشند .
دلم گرفت از آن کیکی که بریده شد , در همان زمانی که یکی از اعضای گروه با مرگ دست و پنجه نرم می کرد . دلم گرفت از آن باشگاهی که تازه یک روز پس از گم شدن کوهنوردش با خودش به توافق می رسد که هزینه ی هلی کوپتر را پرداخت کند . از آن فدراسیونی که شعار منحوس :” به ما چه ؟ ” را سر لوحه ی کارش قرار داده .
در سراسر این رویداد یک نوع لگام گسیختگی و بی تابی دیده می شود . گونه ای از افسار گسیختگی که امروز به صورت یک بیماری همگانی در کشورمان همه گیر است . از همین کوهنوردی بگیر و برو تا پایین .
در تمام تاریخ کوهنوردی ما تا آغاز دهه ی 80 فقط 100 کوهنورد در کوهستان جان باختند و از سال 80 به این طرف بیش از 150 نفر . این نشان از همان افسار گسیختگی دارد . از بی تابی و فشار درونی . کوهنوردان به جای در نظر گرفتن نکات ایمنی و به کار گرفتن دانش کوهنوردی با شتاب و بی احتیاط پیش می روند تا مبادا شکستی را بپذیرند . نه این که دانش نداشته باشند , دارند , صبر و تحمل اجرای آن را ندارند .نتیجه اش می شود این آمار بالای مرگ و میر در کوهستانها .
همین امر را در سراسر جامعه ی امروزمان هم می توانیم ببینیم . به موتور سوارها توجه کنید . چنان بی مهابا و جسورانه می رانند که انگار می خواهند خودشان را بکشند .( که در این راه کاملا هم پیروزمند هستند )
آمار کشته های تصادفات جاده ای را بررسی کنید . نتیجه ی رانندگی هایی است که هیچ حد و مرزی برایشان تصور نشده است . خطرناک ترین و بی قانون ترین و بی صبرانه ترین رانندگی ها در دنیا .
تماشاچیان مسابقات فوتبال لیگ برتر را ببینید . از دقیقه ی 60 هفته ی نخست لیگی که 34 هفته به درازا می کشد به مربی تیمشان می گویند : حیا کن , رها کن !!! یعنی حتی یک سی و چهارم طول لیگ هم صبر نداشتند .
به کامنتهای وبلاگها و سایتهای اینترنتی دقت کنید . فقط تیتر مطلب را می خوانند و نگارنده را غرق فحش می کنند .
به همین ترتیب همه چیز حکایت از یک حس بی قراری و التهاب و افسار گسیختگی می کند . حسی که بزرگ ترین و جبران ناپذیرترین صدمات را به ما می زند و باز هم دست از سرمان بر نمی دارد .
در همین زمینه :
گزارش باشگاه دماوند از حادثه ی نانگاپاربات
تحلیل حادثه از زبان یک قهرمان جهانی
=================================================================================
** گاشربروم 2 به کوه قاتل شهره است . چون در برابر 290 نفری که به نوکش دست یافته اند 77 نفر هم در این راه جان باخته اند که آمار بسیار بالایی است .